Before I started doing research, I had this idyllic image of a scientist who would spend an unlimited time in a laboratory conducting one experiment after another until he or she would suddenly make a breakthrough discovery and scream “Eureka”. Likely in an unexpected moment, because many discoveries have been made in moments when something “went wrong”, which could often take years. This image of science which is unbound by time and not something that can be forced, has largely been fuel by my history lessons about scientists and TV shows like The Big Bang Theory. Is this right?

[ om deze blog in het Nederlands te lezen, scroll naar beneden ]

In essence, this is true to some extent. As a scientist, I cannot force or fabricate the experiments I conduct or the results that emerge from them; doing so would greatly compromise my integrity as a researcher. Yet, science, too, must bow to deadlines. For instance, I have just one year to complete my research—that is the duration of the funding my project has received from ZonMw. I determined this timeline myself based on the things I wanted to investigate and an estimate of how long they might take. I carefully outlined all this in my research plan, based on which I became one of the few lucky awardees to carry out this project in the U.S.A.

Of course, I tried to create the most accurate timeline possible, but in research—sometimes, or rather, often—it is very hard to predict how things will unfold. And this is how most scientific research is funded these days. As a researcher, you submit a proposal to fund a project, and if you are lucky—most grant success rates are below 10%—you receive a limited budget and timeframe to execute that project in. But how realistic is this?

This financial and project-based way of working is not only limited to science but applied in many other fields too. Take, for example, the construction of a new Cancer Institute on campus of Medical College of Wisconsin. From the outside it can be seen that the construction follows a strict schedule, which is essential for delivering a solid building. The foundation must first be laid before walls and floors can be built. Everything proceeds with the highest efficiency. Exactly when the walls are erected, the window installers arrive to put in the windows, and as the final windows are being installed, another team begins finishing the exterior facade. Given how many people are involved, the contractors can give a reasonable estimate on how long the entire construction will take.

My project plan also includes a detailed schedule of experiments. Just like the various components of a building, some of my experiments are (partially) dependent on each other. But the outcomes of my experiments are far less predictable than the outcomes of building a wall. So, if the data from experiment A shows something different from what I expected, does it even make sense to conduct experiment B in the initially proposed way? In fact, in science, it is often the unexpected and strange results that intrigue me as researcher, and that I want to think about further and develop follow-up experiments for. My project is, however, only funded for one year and I also want to complete the tasks from my initial project plan as thoroughly as possible. As a result, I often find myself in a dilemma where, on one hand, I want to follow my scientific curiosity, but on the other hand, I am bound to executing a project plan.

So, lately I started wondering, am I as researchers still a scientist? Or am I simply a person who executes a project plan? The dilemma obviously arises from the way science funding is set-up these days where many researchers have to compete for a limited amount of funding. This does not only come with negatives, it stimulates researchers to think their research through and create high impact studies with large chances of having actual societal impact. But apart from introducing deadlines and reducing freedom to study whatever you want; it also comes with a lot of project management tasks and paperwork for investigators who are high up in the ranks. To reach such positions and create your own research line, it is a prerequisite to be good at applying for funding and navigate the politics of academic institutes. It is not that I necessarily oppose to this system or that I have a better solution, but it does sometimes make me think about science in general, and if this is what I want for myself as researcher.

Now, I am sometimes left comparing myself to the image I had of scientist when I was younger. Research is clearly not only about spending time in the laboratory and making ‘accidental’ breakthrough discoveries but comes with a lot more tasks including project management. Yet, in my own mind I like to keep the science utopia alive, imagining researchers in white lab coats in laboratories full of chemicals performing experiment after experiment until they may one day maybe scream “Eureka”.

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Voordat ik begon met het doen van onderzoek, had ik het idylische beeld dat een wetenschapper ongelimiteerd tijd doorbracht in een laboratorium om onderzoek na onderzoek uit te voeren totdat diegene plotseling een ontdekking zou doen, gepland of ongepland; een hoop ontdekking zijn gedaan op momenten dat er iets “fout” ging, en daar gingen soms wel jaren overheen. Mijn geschiedenis lessen over wetenschappers en televisie programma’s als ‘The Big Bang Theory’, laten immers ook zien dat wetenschap niet gebonden is aan tijd en zich niet laat forceren. Toch?…

In de essentie klopt dit ook zeker. Als wetenschapper kan ik de onderzoeken die ik doe en de resultaten die daar uitkomen niet forceren of creëren, dat zou mijn ingretiteit als wetenschapper ten zeerste aantasten. Toch blijkt ook wetenschap te moeten buigen voor deadlines. Om te beginnen heb ik nu één jaar de tijd om mijn onderzoek uit te voeren, dat is de duur dat mijn project gefinancierd wordt vanuit mijn financierings instantie ZonMw. Deze tijdsduur heb ik zelf bepaald op basis van de dingen die ik wilde onderzoeken, en een schatting te maken hoe lang dat zou gaan kosten. Dat heb ik allemaal nauwkeurig uitgewerkt in mijn onderzoeksplan, op basis waarvan ik één van de gelukkigen was die financiering toegewezen heeft gekregen om dit project ook echt uit te gaan voeren in de VS.

Uiteraard heb ik geprobeerd om een zo nauwkeurig mogelijke tijdsplanning te maken, maar het is bij onderzoek soms, of eigenlijk meestal, erg lastig te voorspellen hoe dingen precies gaan lopen. En eigenlijk is dit tegenwoordig hoe het grootste deel van wetenschappelijk onderzoek gefinancierd wordt. Als onderzoeker dien je een aanvraag in om een project te kunnen fiancieren, en als je geluk hebt – het slaginspercentage voor de meeste beursen is onder 10% – krijg je een beperkt budget en tijd om dat project uit te voeren. Is dat realistich?

Deze manier van werken wordt natuurlijk op heel veel plekken in onze maatschappij toegepast. Laten we als voorbeeld de bouw van een nieuw Kanker Instituut op de campus van Medical College of Wisconsin nemen. Van buiten af is goed te zien dat dit bouw van dit gebouw een strakke planning volgt, en dat is ook essentieel om een goed gebouw te kunnen afleveren. Eerst moet de fundering worden gelegd voordat de muren, en verdiepingen kunnen worden opgebouwd. En dat alles gaat in operste efficientie. Precies op het moment dat de muren gezet zijn, komen de ramenzetters aan om de ramen te plaatsen, en als de laatste ramen nog geplaatst worden, begint een nieuw team al met het afmetselen van de gevel. Gegeven hoeveel mensen hieraan werken, kunnen de aannemers redelijk goed inschatten hoe lang de volledige bouw gaat duren.

Mijn project plan bevat ook een prachtig uitgewerkt tijdrooster met een planning van experimenten. Net als bij de verschillende onderdelen van een gebouw zijn ook mijn experimenten (deels) van elkaar afhankelijk. Maar het lastige is dat de uitkomsten van mijn experimenten veel minder zeker zijn dan de uitkomsten van de bouw van een muur. Dus als de data uit experiment A iets anders laten zien dan ik had verwacht, heeft het dan nog wel zin om experiment B op de voorgestelde manier uit te voeren? Eigenlijk is het zelfs zo dat in wetenschap juist de onverwachte en gekke resultaten, meestal de dingen zijn waar ik als onderzoeker graag over na wil denken en meer vervolg experimenten voor uit wil voeren. Mijn project bevat alleen maar financiering voor één jaar, en ik wil ook graag zo goed mogelijk de dingen uit mijn initiele project plan uit voeren. Ik bevind mij daardoor vrij vaak in een spagaat waarbij ik aan de ene kant mijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid achterna wil gaan, maar ik aan de andere kant gebonden ben aan het uitvoeren van een projectplan.

Dus, de laatste tijd begin ik mijzelf af te vragen: ben ik als onderzoeker nog steeds een wetenschapper? Of ben ik simpelweg een persoon die een projectplan uitvoert? Dit dilemma is duidelijk een gevolg van de manier waarop wetenschap tegenwoordig gefinancierd wordt, waarbij veel onderzoekers moeten strijden om een beperkt bedrag. Dit brengt niet alleen nadelen met zich mee; het stimuleert onderzoekers ook om hun onderzoeksplan goed door te denken en om studies te ontwerpen met een grote kans op daadwerkelijke maatschappelijke impact. Maar naast het introduceren van deadlines en het beperken van de vrijheid om te bestuderen wat je wilt, brengt het ook veel projectmanagementtaken en papierwerk met zich mee voor onderzoekers die hogerop staan in de academische rangorde. Om dergelijke posities te bereiken en je eigen onderzoekslijn op te zetten, is het een vereiste om goed te zijn in het aanvragen van financiering en te navigeren binnen de politiek van academische instellingen. Het is niet zo dat ik mij per se verzet tegen dit systeem of dat ik een betere oplossing heb, maar het zet me soms wel aan het denken over de wetenschap in het algemeen en of dit is wat ik wil als onderzoeker.

Dus nu vergelijk ik mezelf soms met het beeld dat ik eerder van wetenschappers had. Onderzoek gaat duidelijk niet alleen over het doorbrengen van tijd in het laboratorium en het doen van ‘toevallige’ baanbrekende ontdekkingen, maar omvat veel meer taken zoals ook projectmanagement. Toch houd ik in mijn eigen gedachten graag de wetenschappelijke utopie levend: ik stel me voor hoe onderzoekers in witte labjassen in laboratoria vol chemicaliën experiment na experiment uitvoeren, tot ze op een dag misschien “Eureka!” schreeuwen.