A new lab, a new hospital, new colleagues. After arriving in Milwaukee, or more precisely in Wauwatosa, a small town right next to Milwaukee, I’ve passed by the Medical College of Wisconsin (MCW) a few times. It turns out to be part of a large medical campus that also houses a major regional hospital and a children’s hospital.

[ voor Nederlands scroll naar beneden ]

In preparation for work, I bought a bike last weekend. Despite the fact that everyone uses cars for everything and the warnings I received about extreme weather conditions, I am determined to use my bike for commuting to work as much as possible. This Monday morning is my first workday, and once I step out of the door, I feel an oppressive heat. Nevertheless, I enthusiastically hop on my new second-hand bike, an old purple mountain bike model. I thought thicker tires might be useful considering the potential snow. The bike ride takes me through my own neighborhood in Wauwatosa, a typical American suburb with long, rectangular streets and detached houses. Only the last part of my route consists of a busier road with many traffic lights. The 15-minute ride on one of the hottest days I’ve experienced so far (with a heat index above 105°F, or 40°C) is more challenging than I expected, and I arrive a bit overheated at the Health Research Center on the medical campus.  

When I step into the building, I am supposed to report that morning, I find a woman sitting at a table next to the reception. I expected to be searching for an office, but this table has a note on it that does tell me this is the location I need to go to. The lady checks my documents and immediately directs me to a door where a few people are waiting in line to collect my access pass. This all goes much faster than expected, and within fifteen minutes, I am officially an employee of MCW. It happened so quickly that my new supervisor is not even at work yet. Just when I am about to call him to let him know I am done with the paperwork, I catch him walking into the same building and he walks me to the lab. Normally, I’m not particularly bad at finding my way around, but this building seems like a huge maze. The corridors have many corners and twists and are filled with freezers, centrifuges, and large lab equipment. When we arrive in the area where I will be working, it turns out that the corridor forms a large square block, with the labs on the inside and the office spaces on the outside. When I am shown to my workspace, I receive a very warm welcome from three colleagues with whom I will be sharing the room for the coming year. I get to choose which of the two available desks I want to us and I am told that the other currently empty desk will be occupied by another new postdoc starting next week.

Once I am settled behind my desk, it is almost time for my online J-1 orientation session. Since I am working here as a researcher, I have received a J-1 visa to work in the US this year. When I log into the online Teams meeting, I finally see the woman with whom I have been in contact for months regarding my visa application. This orientation session turns out to be a US-mandated process that every J-1 visa holder must complete. Through a PowerPoint presentation, the immigration officers informs me that I am not a permanent immigrant but only allowed to stay in the US temporarily, the ending date is written on a single paper called DS-2019. After this end date, I need to leave the country within 30 days, I cannot engage in unauthorized work, and if I want to travel abroad during my visa period, I must inform the immigration officer who is giving this information through my screen. Everything feels very official, and I am relieved to find some useful tips in the PowerPoint on how to apply for a Social Security Number and a driver’s license.

Before I can start working in the lab, I still need to complete several lab safety courses. You would think that after six years in the lab, I should know most of the rules. The mandatory module on recombinant DNA turns out to be quite challenging. Our DNA contains codes so that all our cells can produce certain substances. In my research I plan to make changes to this process so that I can let the tissue that I work with make more or less of certain substances. I will be doing this on a very small scale in single blood vessels, but there are also researchers who manipulate the DNA of an entire organism. Nonetheless, this type of research is always strictly regulated in Europe and the US. The thing that makes this module on recombinant DNA so challenging is that it is apparently essential in the USA to know under which law each type of DNA research falls. By the end of the afternoon, I am happy to complete this module and all other parts of the course. Now it is just a matter of waiting two more days for everything to be registered in the systems so I can start working in the lab.

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Een Nieuwe Start

Een nieuw lab, in een nieuw ziekenhuis, met nieuwe collega’s. Na te zijn aangekomen in Milwaukee, of om preciezer te zijn Wauwatosa, een klein dorp dat direct tegen Milwaukee aan ligt, ben ik al een aantal keer langs Medical College of Wisconsin (MCW) gekomen. Het blijkt onderdeel te zijn van een grote medische campus, welke ook een groot regionaal ziekenhuis en een kinderziekenhuis huisvest.

In voorbereiding op werk heb ik vorige weekend een fiets weten te bemachtigen. Ondanks dat iedereen hier alles per auto doet en mij heeft gewaarschuwd voor extreme hitte en kou, heb ik mij voorgenomen om zo lang mogelijk mijn fiets te gebruiken als transportmiddel naar werk. Zo ook deze maandagochtend, mijn eerste werkdag. Als ik de deur uitstap voel ik een drukkende hitte, maar ik stap met veel enthousiasme op mijn nieuwe tweedehands fiets, een oud paars mountainbike model. Wat dikkere banden leken mij wel handig met het oog op veel sneeuw. De fietstocht brengt mij door mijn eigen woonwijk in Wauwatosa, een typische Amerikaanse woonwijk met langgerekte rechthoekige straten met vrijstaande huizen. Alleen het laatste deel van mijn route moet ik een klein stukje over een drukkere weg fietsen met veel stoplichten. De rit van 15 minuten op één van de warmste dagen die ik hier heb meegemaakt (gevoelstemperatuur >105°F, ofwel 40°C) valt toch wat zwaarder dan gedacht en ik kom een tikkeltje oververhit aan bij het Health Research Center op de medische campus, de plek waar ik mij die ochtend moet melden.

Er zit al een vrouw aan een tafel naast de receptie te wachten. Deze mevrouw controleert mijn papieren en stuurt mij meteen door naar een korte rij om mijn toegangspas op te halen. Dit gaat allemaal veel sneller dan gedacht en binnen een kwartier ben ik officieel MCW medewerker. Het ging zo snel dat mijn nieuwe begeleider nog niet eens op werk aanwezig is. Als hij een tijdje later binnen komt lopen, neemt hij mij mee naar het lab. Normaal ben ik vrij goed met mijn weg vinden ergens, maar dit gebouw lijkt een groot doolhof. De gangen hebben heel veel hoeken en bochten en staan allemaal vol met vriezers, centrifuges en grote lab apparatuur. Op een gegeven moment komen we uit bij een gang waarin de labs zitten waar ik ook ga werken. De gang vormt een groot vierkant blok, waarin de labs zich aan de binnenkant bevinden en de kantoor ruimtes aan de buitenkant. Als ik naar mijn eigen werkplek wordt gebracht wordt ik super hartelijk ontvangen door drie collega’s met wie ik de kamer zal delen het komende jaar. Ik mag zelf kiezen aan welke van de twee vrije bureaus ik wil gaan zitten. Het andere nu nog lege bureau zal vanaf volgende week door een andere beginnende postdoc bezet worden, wordt mij verteld.

Zodra ik achter mijn bureau ben geinstalleerd is het bijna tijd voor mijn online J-1 orientatie gesprek. Omdat ik hier als onderzoeker aan het werk ben heb ik een J-1 visum gekregen om dit jaar in de VS te kunnen werken. Als ik inlog in de online Teams meeting, zie ik dan eindelijk de vrouw met wie ik maandenlang contact heb gehad over mijn visum aanvraag. Dit orientatie gesprek blijkt een door de VS opgelegd gesprek te zijn welke elke J-1 visum houder moet doorlopen. Aan de hand van een powerpoint presentatie wordt mij verteld dat ik geen permanente immigrant ben maar alleen tijdelijk in de VS mag blijven voor de duur zoals overeenkomstig met een A4tje genaamd DS-2019, dat ik tot 30 dagen na mijn einddatum heb om het land te verlaten, dat ik geen ongeautoriseerd werk mag doen, en dat als ik tijdens mijn visum periode naar het buitenland wil, ik dat aan moet geven aan de vrouw die dit alles aan mij veteld via mijn beeldscherm. Het voelt allemaal erg officieel en ik ben blij dat er ook nog wat handige tips in de powerpoint zitten over hoe ik een Social Security Number en een rijbewijs aan kan vragen.

Voor ik in het lab aan de slag kan rest mij nu alleen nog een aantal lab veiligheids cursussen. Je zou denken dat ik na zes jaar in het lab de meeste regels wel zou moeten kennen. De verplichte module over recombinant DNA blijkt alleen verdraait lastig. Ons DNA bevat codes zodat al onze cellen bepaalde stoffen kunnen maken. Als wetenschapper zal ik veranderingen aanbrengen in dit proces om te zorgen dat het weefsel waar ik mee werk, meer of minder van bepaalde stoffen aanmaakt. Ik zal dit dus op een hele kleine schaal gaan doen, maar er zijn ook onderzoekers die bijvoorbeeld het DNA van een groot organisme manipuleren. Dit onderzoek is altijd heel strikt gereguleerd in Europa en in de VS. Maar wat deze module die ik nu moet afronden over recombinant DNA zo lastig maakt is dat het hier blijkbaar essentieel is dat iedereen, weet onder welk artikel elk verschillende soort DNA onderzoek valt. Gelukkig kan ik aan het eind van de middag deze module, en alle andere onderdelen van de cursus afsluiten. Nu is het nog even twee dagen wachten tot alles geregistreerd is en ik aan de slag kan in het lab.